o czasie w naszej praktyce badawczej
W swym wystąpieniu, opartym na doświadczeniach i wybranych przykładach wyniesionych z grantu jurajskiego, autorzy podkreślili, że w badaniach prowadzonych przez etnografów i archeologów współczesności ważną, operacyjną lub kontekstową kategorią jest czas. Badaczy interesuje niedawna przeszłość, a więc przeszłość doświadczana, pamiętana, postpamiętana, obecna we wspólnotowych dyskursach. O ile w badaniach etnograficznych pojęcia takie jak kiedyś czy dawno przeważnie odnoszą się do ogólnie zdefiniowanej (najczęściej współczesnej) przeszłości, o tyle zgodnie z metodologią badań archeologicznych należy odnieść je do konkretnego przedziału czasu. Wystąpienie miało na celu wskazanie tej i innych różnic metodologicznych, ale także – a może przede wszystkim – możliwości i zalet wypracowania zintegrowanych procedur pozyskiwania oraz analizy źródeł etnograficznych i archeologicznych. Archeologia współczesności jest bowiem archeologią wspólnego (wspólnotowego) przeżywania otaczającej lokalnej rzeczywistości. Reliktem tego procesu są z jednej strony materialne ślady funkcjonowania danej wspólnoty na danym terenie, z drugiej zaś odnosząca się do nich pamięć członków tej wspólnoty.